Arjantin: Genel Grevin Ardındaki 10 Talep

1. Yapılan ücret görüşmelerinde tavan maaşlarda artışın olmaması. Banka memurları ve petrol işçileri maaşlar konusunda devlet politikasını (onlar maaşlarına yüzde 30’un üzerinde zam aldılar) bozmanın mümkün olduğunu göstermiştir.
2. Tüm işçiler için iyi bir emeklilik aylığı ve asgari geçim ücreti isteği. Emekli işçiler için asgari geçim ücreti yüzde 82 artırılmalıdır. Arjantinli İşçiler İstatistik ve Nüfus Sayımı (Indec) Şubat ayı hesaplarına göre, bir ailenin asgari geçim harcamaları 12.800 pesodur (1.300 $ civarı). Buna rağmen Arjantin’de çalışan işçilerin yarısının geliri aylık 5.500 pesoyu geçmez. Emekli işçilerin yüzde yetmişi ise aylık sadece 3.821 peso alıyor ve emekli aylıklarına beklemeden doğrudan yüzde 82 zam yapılmalıdır.
3. Toplu işten çıkarmalar son bulsun, artık daha fazla aile sokakta bırakılmasın talebi! Otomobil parçaları ve otomobil endüstrisi (Fate ve Fiat) gibi birçok sektörde toplu işten çıkarmalar var. Ayrıca Cresta Roja (gıda işleme tesisi) işçileri işten çıkarılmalarla karşı karşıyalar. Basım yayın sektörü çalışanları Worldcolor’un kapatılışı gibi kitlesel saldırılarla karşı karşıyalar. Diğer militan sendikacılar ile birlikte Madygraf (eski adı Donnelley) fabrikası işçileri Worldcolor işçilerini desteklemek için bir kampanya başlattılar. Devam eden mücadelelerin desteklemesi gerekiyor.
4. Tüm işçiler için iş güvencesi isteği. Daha fazla güvencesiz işe hayır. Son on yılda Kirchnerista Hükümeti politikalarından faydalanan patronlar ve şirketler, düşük ücretler ve işçilere uygulanan kötü çalışma koşullarında yararlanmıştır. İşçiler için herhangi bir koruma olmadığından onlar işçileri kolaylıkla işten atabiliyorlar. İşçi sınıfının yarısı sadece asgari ücret alıyor (ki bu ücret temel ihtiyaçlarını karşılayacak seviyede değil) ve işçilerin işyerlerinde hiçbir hakkı bulunmuyor. Bizler, tüm işçiler için toplu sözleşme ve iş güvenliği talep ediyoruz.
5. Kadın işçilerin haklarının verilmesi talebi. Kadınlar işyerlerinde ve her yerde eşitsiz uygulamalar ve kötü muamele ile karşı karşıyalar. Etkili #NiUnaMenos [1] gösterisinden sonra düzenlenen bu ulusal grevin kadın işçi haklarını desteklemesi gerekir.
6. Sendika bürokrasisi ve katil saldırıların durdurulması isteği. Devletin, patronların ve sendika bürokratlarının direnci ile karşılaşan işçiler her zaman kendi bağımsız organizasyonlarını yapabilir. Lear Şirketi’nin yeniden işe alınan işçilerinin Damian Gonzalez’e [2] karşı yapılan katil sendikacı saldırılarını iyi bilmesi gerekir. Bu bir istisna değildir; 5.000 ‘den fazla işçi, öğrenci ve sol eylemci yasal zulümle karşı karşıyalar.
7. İşçilerin üzerine haksız olarak yüklenen gelir vergisinden muafiyet talebi.  Vergiler patronlardan, zenginlerden ve hâkimlerden alınmalı. Ücretler kâr değil!
8. Güvencesiz çalışma durdurulsun isteği. Milyonlarca işçi kötü çalışma ve yaşam koşulları ile karşı karşıya. En kötü sektörlerden birisi Tekstil endüstrisidir; birçok işçi aileleri ile birlikte işyerlerinde (Atölyeler’de) yaşamını sürdürmektedir. Ayrıca Arjantin ciddi bir konut krizi (14 milyon kişi güvencesiz koşullarda yaşamaktadır) ile karşı karşıyadır.
9. Devam eden mücadelelere destek olunmalı çağrısı. Bizlerin işçi örgütlerini geri almaya, yeniden düzenlemeye, örgütlenmeye ve sendika bürokrasisi ile mücadele etmeye ihtiyacımız var.
10. Halk temsilcileri tarafından Genel Grev düzenlensin çağrısı. İşçi maaşları düştükçe patronların zengin olduğunu görüyoruz. Patronlar Kirchnerista hükümetleri döneminde zengin oldular. Scioli, Massa ve Macri işverenlerin yanında yer aldılar. Yani, devlet ve sendika bürokrasisine, patronlara karşı savaşmak ve işçilerin taleplerini dile getirmek için en iyi yollardan birisi halk temsilcileri tarafından büyük bir genel grevin düzenlenmesidir.

Arjantin’de daha önce düzenlenen genel grevle ilgili bilgilere buradan ulaşabilirsiniz…

Kaynak: http://www.laizquierdadiario.com/ARGENTINA-Why-we-strike

Notlar:

[1] #NiUnaMenos son yıllarda düzenlenen en büyük gösterilerden biriydi. Arjantin genelinde 80 şehirde binlerce insan yürüdü. İşçiler, öğrenciler, gençlik, hepsi ¡Ni una menos (bir kadın daha öldürülmesin)talebine katıldı!. Uruguay, Şili ve Meksika’da protestolara katıldı.

Kadınlara yönelik saldırıların artmasıyla birlikte kadın cinayetleri ve cinsel şiddete karşı ulusal bir protesto hareketi başladı. Protestolar kapsamında, üç yüz binden fazla kişi (bazı kaynaklarda 500.000 kişi olduğu söyleniyor) yürüdü. Jujuy, Salta, Tucuman (kuzey), Cordoba, Santa Fe (ortada) ve Neuquen (güney) gibi birçok ilde gösteriler düzenlendi.

[2] Damian Gonzalez geçen yıl ki yaşanan işten çıkarma dalgasında, işten çıkarılmış, geçtiğimiz hafta mahkeme emriyle işe iade edilmişti. Fabrikaya geri geldiği ilk günden beri taciz edilen ve gangster sendikacılar tarafından tehdit edilen Gonzalez Lear bıçaklı saldırıya uğradıktan sonra kaldırıldığı hastanede hayatını kaybetti.

“Bebek” Lakaplı Damian Gonzalez, geçen yıl yasadışı işten çıkarılmış, hukuki mücadele veren işçilerden biriydi. Fabrika kapılarında, Panamericana yol kesme eylemlerinde ve mitinglerde ön saflarda yer almıştı.

Lear Şirketi, gangster sendikacıların “paydos saatinde” Gonzalez’i tehdit etmelerine göz yumarak saldırıları destekledi. 26 Mayıs günü, Gonzalez’i korumak için şirket ve sendika bürokrasisine Mahkeme tarafından verilmiş bir yasaklama emri gitti.

Mahkeme kararı yayımlandıktan sonra sendika bürokrasisi Lear patronlarına şükranlarını sunarak 10 günlük iş durdurma çağrısında bulundu. Bu işçiler ve atölye temsilcilerine karşı lokavt ilanıydı ve işçilerle Lear şirketi arasındaki savaşın devam ettiğinin açık bir teyidiydi.

İşçi bürokrasisi ve patronların saldırılarına karşı Lear işçileri yalnız değiller. İnsan hakları örgütleri, sol partiler ve öğrencilerden oluşan çok geniş bir desteğe sahipler. Nobel Barış Ödülü sahibi Adolfo Pérez Esquivel, Madres de Plaza Nora Cortinas ve Elia Espen saldırıları ilk kınayanlar arasındaydı. Birçok organizasyonlara onlarda aktif destek verdi.

“Bebek” Lakaplı Damian Gonzalez