05.01.2016

Güney Afrika: NUMSA’nın ANC Hükümetini Felce Uğratan Politik Kriz Hakkındaki Açıklaması

Numsa Genel Merkezi, Johannesburg.

17 Aralık 2015

Maliye Bakanı Nhlanhla Nene’nin 9 Aralık 2015’te görevden alınması, onu izleyen mali kargaşa, halefi David van Rooyen’in Pravin Gordhan tarafından hızla onun yerine atanması ve #ZumaMustFall (ZMF – Zuma Düşmeli) yürüyüşleri bazı temel sınıfsal sorunların gündeme gelmesine yol açmıştır.

Güney Afrika Metal İşçileri Ulusal Sendikası (NUMSA) bu olaylara yönelik bazı tepkilerin, bunların arkasında yatan ekonomik ve politik konuların yanlış anlaşıldığını gösterdiğine inanmaktadır.

Bundan dolayıdır ki bizler bu sorunların teorik ve Marksist bir yanıtına ihtiyaç duymaktayız. Bu yanıtın köşe taşları olayları Güney Afrika’nın ekonomik krizine yerleştirmeli –aşırı ölçüde işsizlik ve yoksulluk- ve suçu sadece bireylere değil gerçekten ait olduğu yere, yani kapitalist sisteme ve Ulusal Kalkınma Planı’nda kutsanan serbest pazar, neo-liberal kapitalizmini dayatmak için dolaplar çeviren hükümet ve iktidar partisinde yer alanlara atmalıdır.

Hazine Dairesi ve Pravin Gordhan dahil birbirini izleyen Maliye Bakanları neo-liberal maliye ve para politikalarını yürürlüğe koymada merkezi rol oynamışlardır. Bu kişiler Ulusal Sağlık Sigortası ve Genel Sosyal Güvenlik gibi ANC Konferans politikaları olan reformları boğmak için hükümetin para kontrolü üzerindeki yetkilerini kullandılar.

#ZumaMustFall kampanyası bununla birlikte, yolsuzluk belasından, kayırmacılıktan, yetersizlikten ve devletin yağmalanmasından doğrudan zarar gören ve bunların, başkanın şahsında cisimleştiğini kabul eden bütün ırklardan orta sınıftan ve işçi sınıfından destek buldu.

Ancak, bir yandan onların öfkesine sempati duyarken, 2007’deki gibi aynı hataya düşüp hemen bu modaya kapılmamalı ve işçi sınıfına, Zuma ya da ANC’ye karşı bir alternatif önermeyen, “yaralıların koalisyonunu” kurmamalıyız. Bizler ZMF kampanyasında yer alan ve çözümü sadece kapitalizm yanlısı lideri bir diğeri ile değiştirmede görenlere karşı çıkmalıyız.

ZMF kampanyasını, Hazine’nin “Bağımsızlığı”, Nene’nin görevden alınmasıyla tehdit ediliyor diye destekleyen kapitalistleri özellikle mahkum etmeliyiz. NUMSA, Hazine’nin “bağımsızlığı” anlayışını reddetmektedir. Hazine asla “bağımsız” olmamıştır. O kapitalizmin hükümet içindeki Truva Atı olup, kapitalistler onun sayesinde ekonomi politikaları üzerindeki boğucu hakimiyetlerini sağlamakta ve Başkan Numa’nın, Nene’yi görevden almasının, onu zayıflatacağından korkmaktadırlar.

Kapitalistler, Zuma’nın düşmesini, Başkan ya da Kabine’nin geri kalan üyeleri, büyük iş çevrelerinden ya da politika ve kararları kendileri tarafından sürekli desteklenen birbirini takip eden Maliye Bakanlarından temelden farklı görüşlere sahip olduğu için istememektedirler. Gerçekte, Zuma, kabine değişikliğinin gerekçelerini açıklarken iş dünyasına, Hazine’nin “sağduyudan” uzaklaşmayacağı (bununla neo-liberalizm ve kemer sıkmayı kastetmektedir) yönünde kesin teminat vermiştir.

Zuma ve ahbapları için tek problem bir yandan Hazine’nin bir bütün olarak kapitalist sınıfı korumasını isterlerken diğer yandan, iddialara göre, korumak ve üstünü örtmek için hükümete ihtiyaç duydukları kendi ahlaksız kişisel çıkarlarıdır.

Bunlar Zuma’nın garip zigzaglarının dürtüleri olarak görünmektedir. Kaygı, Nene’nin, Zuma’nın bireysel ve hükümet ile iş dünyasındaki ahbaplarının çıkarlarını uyumlaştırmaya çalışmak için kapitalizm yanlısı geniş stratejisinden uzaklaşmaya hazır olmamasındaydı.

İşte bu nedenle ZMF’nin kapitalist destekçileri, kendisinin ve yakınlarının kişisel çıkarlarını güvence altına almak için sahtekarlık yapmak zorunda kalmayacak kadar varlıklı, tekelci kapitalizm için daha güvenilir bir hizmetkar Başkan istemektedirler.

Onlar için Gordhan’ın yeniden atanması, daha önceki görev döneminde olduğu gibi, hükümetin neoliberal ekonomik politikalarını kontrol etmeyi sürdüreceklerini umdukları bir zafer anlamına gelmektedir.

1994 sonrasında NUMSA sürekli olarak, Güney Afrika’nın ekonomik ve mali egemenliğinin, Ulusal Hazine’nin oynadığı rolle, yerel ve küresel para tüccarlarına rehin bırakılmasını mahkum etmiştir. ZMF kampanyası ekonomik ve mali egemenliğin yokluğunun devamını savunmaktadır.

Fakat işçi sınıfı ZMF kampanyasından ne kazanmaktadır? Zuma’nın görevden alınması zorunlu olarak artan düzeylerdeki yoksulluğu, işsizliği, eşitsizliği ve yolsuzluğu ortadan kaldıracak mıdır?

Zuma’nın düşmesini talep etmek ve buna neoliberal tekelci kapitalizmin düşmesini ve Özgürlük Şartı’nın ve sosyalizmin yükselmesini eklememek sınıf intiharıdır. Mevcut durumda işçi sınıfı bununla hiçbir şey kazanamaz.

Zuma ve ANC önderliğindeki ittifakın, 1994’ten beri küçük bir azınlığa hizmet ederek, kapitalist ekonomiyi muhafaza etmede ve işçi sınıfını, işsizleri, gençleri, öğrencileri, yoksul kır emekçilerini ve emekçi sınıfın daha geniş kesimlerini sefalete maruz bırakmada suç ortaklığını gerçekleştirmediğini söylemek mümkün değildir.

İşçiler haklı olarak Zuma’nın yolsuzluklar içinde yer almasını, onun dolaplarını örten ahbaplarını bakan ve devlet görevlileri olarak atamasını ve yolsuzluk ağında yer alan diğer kişileri mahkum etmektedir. Bunlar ifşa edilmeli, soruşturulmalı ve cezalandırılmalıdır.

Bununla birlikte temel problem bütün bu yaşananların, içinde, kapitalizm ve yolsuzluğun yapısal olarak iç içe geçtiği daha büyük bir krizin bütünleşmiş parçası olmasındadır. Rüşvet kabul eden bakanların bu rüşveti veren bir iş insanına sahip olması gerekmektedir. İhaleleri bağlayan memurlar sözleşmeyi kazanan şirketlerle suç ortaklığı içinde olmalıdır.

Kapitalizmin foyası ihalelerde çevrilen dolaplarla, fiyat sabitlemeleriyle, vergi kaçırmalarıyla, illegal uluslararası sermaye transferleriyle ortaya çıkmış olup, kolları daha sonra hükümete, kamu hizmetlerine, politik partilere ve sendikalara uzanmaktadır.

Hiçbir özür mümkün olmaksızın politikacılar, kamu görevlileri, hatta sendikacı sıfatını taşıyanlar sistemin içine çekilmişlerdir. Fakat yolsuzluğa bulaşmış kapitalist bir liderin bir diğeri ile bürokratik değişimi çağrısı hiçbir şeyi değiştirmeyecektir. Bu tutum kişileri değiştirmenin politikaları değiştireceği imasında bulunmaktadır.

Gerçekte, bu, en iyi ihtimalde politikalarda bir değişikliğe yol açmayacak ve en kötüsü de bir kişiyi daha kötü olan bir başkası ile değiştirecektir. Zuma’nın, kişisel olarak herhangi bir yolsuzluk vakası ile ilişkilendirilmemiş, daha ortodoks kapitalist bir lider ile değiştirilmesi kapitalist sistemi belirleyen yapısal yolsuzluluğu değiştirmede hiçbir işe yaramayacak, fakat işler aynı kalsa da değişiyormuş yanlış izlenimini yaratabilecektir.

İşçi sınıfı çıkarlarını ilelebet, cenneti ve dünyayı vadeden, fakat çürümüş kapitalist amaçlarını gizleyen sırtlanlara bırakamaz. Tersine değişim, işçi sınıfının kitlesel hareketlenmesiyle tabandan gelmelidir. Tepedeki bürokratik zekice başarılardan değil.

Liderleri değiştirmek ya da sistemi yamalamaya çalışmak çözüm değildir. Taktikler strateji ve stratejiler taktik değildir. Kır yoksulları, işsizler, emekçiler ve işçi sınıfının daha geniş bir kesimi için neyin alternatif olduğuna dair stratejik bir değerlendirme yapmaksızın taktik olarak Zuma’nın düşürülmesi çağrılarına katılamayız.

Mevcut karışıklık için gerçek alternatif, 2013 yılında, ekonominin ve toplumun temelden, sosyalist dönüşümünü temel alan programa dayanan, işçi sınıfının kendisi için hareket etmesine olanak sağlayacak işçi sınıfı gücünü yaratacak işçi sınıfı örgütlenmesinin yeni platformlarının yaratılmasını kararlaştıran NUMSA Özel Ulusal Kongresi’nide kabul edilmiştir.

Numsa Ulusal Büro Görevlileri Tarafından Yayınlanmıştır.

İlgili Yazılar :

Güney Afrika Komünist Partisi ve Güney Afrika Metal İşçileri Ulusal Sendikası ortak bildirisi – 23 Mart 2010
GÜNEY AFRİKA METAL İŞÇİLERİ ULUSAL SENDİKASI – ULUSAL YÜRÜTME KOMİTESİ (NEC) BİLDİRİSİ
Güney Afrika Metal İşçileri Ulusal Sendikası Port Elizabeth Yerel Zirvesi
Numsa Başkanının Durban, Chief Albert Luthuli Uluslar arası Konferans Merkezi’nde 04-08 Temmuz 2012 tarihleri arasında gerçekleştirilen Güney Afrika Metal İşçileri Ulusal Sendikası 9. Ulusal Kongresi Açılış Konuşması