29.10.2015

Birleşik Mücadele Deneyimleri: 19 Eylül Ulusal Konfeksiyon İşçileri Sendikası

Konut sorunlarının çözülemediği 1987 yılında kendiliğinden oluşan örgütlülükler, düzenli platformlara dönüştürülmüştür. Mahalle örgütlülükleri kurulmuş, 600 bin kişiyi kapsayan imza ve anket eylemlilikleri düzenlemiştir. Bu süreçte mahalle meclisleri (Assembly of Neighborhood) oluşturulmuştur. Böylece 19 Eylül sendikası kurulmuştur. Sendikanın temelini kayıt dışı konfeksiyon sektöründe çalışan kadın işçilerin örgütlenmesi meydana getirmektedir. Çünkü bu sektörde çok küçük yaşta çalışmaya başlayan, hiçbir yasal hakkı olmayan, berbat koşullarda çalışmak zorunda kalan birçok kadın vardır .

Deprem sonrası insanlar evsiz ve işsiz kalmıştır. Artçı depremler tekstil atölyelerinin yoğun olduğu San Antonio Abad bölgesini yıkmıştır. Bu bölgede 800 atölye yıkılmış, 1600 kadın işçi ölmüş ve 50 binin üzerinde tekstil işçisi işsiz kalmıştır. Deprem kurtarma çalışmalarında işyeri makinalarına ve para kasalarına öncelik verilmesi sonucu can kaybı çok olmuştur. Bu süreç 1911 yılında San Francisco’daki konfeksiyon yangınına benzemektedir.

Meksikalı kadınlara sadece konfeksiyon işçilerinden değil diğer işkollarında ki işçilerden, sol gruplardan, kilise gruplarından vb. para yardımı gelmiştir. 19 Eylül Sendikası’nın temel istemi, ölüm ve işsizlik tazminatıdır. Bir ay gibi kısa bir sürede 18 atölyeden 5 bin kadın örgütlenmiştir. Çeşitli eylemlilikler sonucunda uzun yıllardan sonra tanınan ilk bağımsız sendika olmuştur. Bir yıl içinde tazminatların %80’i alınmıştır. Sendikanın temel talepleri toplu iş sözleşmelerinde enflasyonun ücrete yansıması, günlük dokuz saat çalışma süresi, standart asgari ücret ve işverenlerin kreş açması olmuştur. 19 Eylül Sendikası, üyelerine diğer işkollarındaki işçilerin mücadelelerini de aktarmaktadır. Sendikal mücadelenin politik bir mücadele olduğu kavratılmaya çalışılmaktadır. Okuma-yazma ve temel eğitim kursları verilmektedir. 1987 yılında bizzat sendika, çocuk bakım merkezi ve kadın kliniği kurmuştur.