02.11.2015

Birleşik Mücadele Deneyimleri: Arjantin Piqueteros Hareketi

İşsizlerin örgütlenmesi öz-örgütlenme deneyimi temelinde yükselmiş ve klasik sendikal mücadele biçimlerinin ötesine geçmiştir. Zaten Arjantin’de korporatist anlayışla yönetilen sendikalar vardı. İşsiz hareketi ise sermayeden ve devletten bağımsız bir anlayışla gelişmiştir.

İşsiz işçiler güçlerini barrio’lardan almıştır. Bunun sebebi barrio’larda hiç işe gitmemiş gençlerin ve aile reisi kadınların yoğunlaşması; bu işsiz işçilerin sendika deneyimi olması; krizin ailelere etkisinden dolayı çoğunluğu kadın olan bir kitleyi harekete geçirmesi ve barrio’ların anayollara yakın olması; olmuştur

Piqueteroslar, birçok guruptan oluşmuştur. Bunlar içinde en göze çarpanı öğretmenler ve kamu çalışanlarının oluşturduğu Arjantin İşçi Kongresi (Congreso de losTrabarojedes Argentinos-CTA)’dir. Sendika fiili üyelik temelinde işsizleri de kapsayan, üyelerinin doğrudan yönetimine dayalı ve işyeri dışında mahalli çalışma da yürüten, yerli hareketleriyle de temas eden bir anlayışa sahip olmuştur.

1999’da derinleşen ekonomik krize-IMF politikalarına karşı; grevler, fabrika işgalleri gerçekleştirilmiş ve işçiler, işsizler, öğrenciler, emekliler ve Mayıs Alanı Anneleri gibi gruplar iktidarla açık bir siyasal karşı karşıya geliş yaşamıştır. Sayıları yüz bini aşan işsiz gruplarının ulusal eylemi sonucu 19-21 Aralık 2001’de ayaklanma yaşanmış ve devlet başkanı istifa etmiştir

Anayollara barikat kurarak ekonomiyi -mal ve hizmet dolaşımını- felç eden, barışçıl gösterilerin yanında yerel hükümet ve belediye binalarını işgal eden ve zaman zaman yakan işsiz guruplarının talepleri de işsizlik sorununun çözülmesinin bir hayli ötesine geçmiştir.

İşsizlerin ve güvencesiz çalıştırılanların oluşturduğu Piquetero’ların, başlangıçta işsizlik ödeneğinin yükseltilmesi, gıda yardımı yapılması, asgari ücret ödenen geçici iş talebi (süreç içinde genişleyerek yaşanılabilir düzeyde ücret verilen işe dönüşmüştür), hapse atılan işsizlerin serbest bırakılması ve su, sağlık gibi kamu hizmetlerinin sağlanması talepleri vardı. Ancak sonraları halk meclisleriyle ortaklaşan mücadele süreciyle birlikte dış borçların ödenmemesi, bankaların ulusallaştırılması, tarımda sübvansiyon, iş güvencesi, emeklilik fonlarında kamu kontrolü, devlet başkanı Fernando de la Rua’nın istifası, IMF ile ilişkilerin kesilmesi ve çalışma koşullarının iyileştirilmesi vb. talepleri isteyen bütünsel bir mücadele sürdürmüşlerdir. Ancak 19-21 Aralık 2001 ayaklanması devlet iktidarını yıkmaya yönelmemiş, Piquetero’lar kendi kurumsallaşmalarını oluşturmaya çalışmıştır.